زکریا رازی

ابوبکر محمّد بن زَکَریای رازی یا زکریای رازی(۲۵۱ قمری – ۳۱۳ قمری)[۳] همه‌چیزدان،[۴] پزشک، فیلسوف، داروساز و شیمی‌دان ایرانی[۵][۶][۷] بود. رازی آثار ماندگاری در زمینهٔ پزشکی و شیمی و فلسفه نوشت و به‌عنوان کاشف الکل، جوهر گوگرد (اسید سولفوریک)[۸] و نفت سفید[۹] شناخته می‌شود. وی همچنین دربارهٔ کیهان‌شناسی، منطق و ریاضیات نیز آثار ارزنده‌ای دارد.[۱۰] به‌گفتهٔ جرج سارتن (پدر تاریخ علم) رازی بزرگ‌ترین پزشک ایران در زمان سده‌های میانه بود. پرویز اذکایی و جوئل کریمر در کتاب احیای فرهنگی در عهد آل بویه رازی را شخصیتی دانسته‌اند که بر قلهٔ انسان‌گرایی ایرانی ایستاده است.[۱۱] به پاس زحمات فراوان رازی در داروسازی در ایران روز پنجم شهریور (۲۷ اوت) روز بزرگداشت رازی شیمی‌دان بزرگ ایرانی و روز داروساز نام‌گذاری شده است.[۱۲]